จากSODALITY'๒๐๑ ถึง SODALITY'๓๐๑

จากวันวานที่เราได้พบพานกัน ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบเป็นเป่าสาก
ไม่พูดไม่จากับคนไม่รู้จัก และต่างก้มหน้าก้มตาเรียนไปอยากไม่สนใจใคร
นับวันเวลาที่ผ่านพ้นไป พวกเราเริ่มเปิดใจเปิดอกคุยกัน จากคุยกันต่างกลุ่ม
และเพิ่มไปกลุ่มใหญ่ๆ จากที่อยู่กับกลุ่มของตัวเอง
พวกเราเริ่มที่จะวิ่งไปอยู่กลุ่มอื่น ถ้ากลุ่มเราเกิน
'เอ้ย! เดี๋ยวไปอยู่กับอิ่มก็ได้' 'ไม่เป็นไร ไอ้แต กลุ่มมึงครบยังว่ะ' 'มิตตา กูอยู่ด้วย'
ซึ่งเมื่อก่อนเป็น
'จริงดิ! ไปขอครูให้อยู่ด้วยกันเถอะ' 'ไม่เอาอ่ะ! ไม่รู้จักกับใครเลยอ่ะ' 'มึงนั้นแหละไป กูไม่รู้จักใครเลย'

จากทุกคนที่ปิดกั้นตัวเองด้วยกำแพงขนาดใหญ่ เริ่มพังทลายลงเมื่อกาลเวลาผ่านไป
จากที่เมาท์ถึงคนอื่นแค่ในกลุ่ม ตอนนี้ไปเมาท์กับกลุ่มคนอื่น
จากที่กลัวที่จะไปอยู่กับคนอื่น ตอนนี้กลับปะปนกันไม่หมด จนไม่รู้ว่าใครอยู่กลุ่มไหน
จากที่โยนงานให้กับกลุ่มอื่น ตอนนี้กลับช่วยกันขมักเขม้น
จากที่อายที่จะพูดต่อหน้าคนอื่น ตอนนี้พูดได้อย่างชะฉาง
จากที่มีบุคลิกที่เรียบร้อย ตอนนี้แรด แรง เลิศ!!!
จากที่ไม่กล้า ตอนนี้หน้าด้านเต็มกำลัง
จากที่ไม่ค่อยพูด ตอนนี้พูดมากเสียคนอื่นงง
จากที่ไม่กินข้าวด้วยกัน ตอนนี้.... ใครไม่กินด้วยกันเจอตบ(= w = ''')

เวลาชังผ่านไปเร็วจนใจหาย จากวันแรกที่ต่างก็ไม่รู้จักใคร ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่มีใครไม่รู้จัก
แค่กระพิบตาครั้งเดียว จากวันวานก็สู่วันปัจจุบัน

แม้ตอนนี้เราจะกำลังจะขึ้นม.3ไปหาอาจารย์ภัทราที่รักยิ่ง แต่เราจะไม่ลืมช่วงเวลาในม.2
ที่ทำให้เรารักกันมากยิ่งขึ้น ขึ้นไป และสูงสุด

SODALITY แม้เราจะอยู่ห่างไกล แต่ใจเราไม่ห่างกันเลย
และได้โปรดจดจำไว้คำนี้
#เราไม่ได้ทำเพื่อ2/1 แต่เราทำเพื่อSODALITY

I LOVE YOU FOREVER

มะนาว....โดนใจมาก....

บรรยายทุกอย่างที่ผ่านมา .....

ซึ้ง......ๆๆๆๆๆๆ

ไม่คิดเลยนะว่าหน้าอย่างมะนาว

จะทำให้ซึ้งได้ขนาดนี้

อิอิ

555555555555555+

อาเฮียผู้หลั่นนล้า

ถามหน่อย

เเล้ว3/1เกี่ยวไรกะห้องเราวะ

5555555555555

อาเฮียผู้ลั่ลล๊า

ตัวไกล ใจไกล้กัน
แม่คนในห้องจะครบรึไม่ครบ ยังไง โซดาลิตี้ก็อยู่ในใจตลอดไป

อืม

ประมานนั้น

อาเฮียผู้ลั่ลล๊า

รุดิ

อาเฮียผู้ลั่ลล๊า

ก็ตามหัวข้อ

อาเฮียผู้ลั่ลล๊า